Dat deed even pijn!
“Paardensport een onverantwoorde hobby.”
“Paarden kunnen absoluut niet faken.”
“Jumping Amsterdam niet diervriendelijk.”
“Hoe dierenactivisten de paardensport onder vuur nemen.”
Onze geliefde paardensport lag onder vuur en aan de vele reacties te zien voelde men zich stevig “bedreigd”. De weerstand droop ervan af. Hard schreeuwen dat de “ander” stom is, dan ben je je ei kwijt en kan je doorgaan waar je was gebleven.
Maar, is dat wel zo? Kunnen we doorgaan waar we waren gebleven? Is het niet zo dat gaandeweg onze geliefde sport steeds vaker “verdedigd” moet worden? Dat er dus iets is dat om aandacht vraagt? Als een zweer die langzaam groeit?
Er is in de jaren al veel positief veranderd. Ik draai zelf alweer 30 jaar mee, en heb de sport zien veranderen van het altijd passende zadel en de zondagse oefensessies op je club tot een kennis-industrie. Een industrie die alle handvatten geeft om echt het juiste te kunnen doen. Een industrie
die ook verleidt om niet het juiste te doen en dit met allerlei excuses te vergoelijken.
Er is zoveel wat je NIET kunt als je onder vuur ligt. Maar wat kun je eigenlijk WEL doen?
- Zelfreflectie, kijk jezelf eens aan in de spiegel.
Durf je aan jezelf toe te geven dat ook jij ooit eens aan dat bit getrokken hebt, je paard tot iets gedwongen hebt of met een hulpteugel gereden hebt?
Vergeef jezelf voor wat je toen nog niet wist. Maar kijk jezelf aan in de spiegel en beloof alles te doen om dat niet meer te laten gebeuren. Geen excuses. De catalogus vol met hulpmiddelen is niet meer aan jou besteed. Door vaardigheid krijg je de noodzakelijke controle. Zo haal je het allerbeste uit jezelf. Ook al duurt het lang, is het moeilijk en lijkt het soms onbegonnen werk. Het is pure commitment. - Het “knagende” gevoel niet negeren.
Er zijn altijd redenen om iets niet te veranderen en er zijn altijd redenen om iets wel te veranderen. Komt jouw paard genoeg buiten? Of heb je jezelf verteld dat dit niet mogelijk is omdat er geen weidegang wordt aangeboden in de winter? Krijgt jouw paard voldoende voeding? Of leg je je neer bij een stalregime omdat dit nu eenmaal de dichtstbijzijnde stalling is? Gebruik je een scherper bit dan je eigenlijk wilde, op aanraden van je instructeur? Voorbeelden die aan je knagen. Dat is je instinct. Er is namelijk altijd WEL een keuze. Je voelt dat het beter kan, maar er zijn excuses om niets te veranderen. - Vaardigheden vergroten.
Een vriendelijke uitstraling (alsof het geen moeite kost) komt voort uit vaardigheid. Stel jezelf eens 1 hele belangrijke vraag: “wat geeft mij het recht om op een paardenrug te zitten?” Een vraag die oncomfortabel kan voelen. Maar als je het aandurft ga je onderzoeken hoe jij je het beste gaat ontwikkelen. Zodat je geen hulpmiddelen nodig hebt om tot jouw doel te komen. Zodat je geen pleisters hoeft te plakken maar een perfecte basis bouwt. Stapje voor stapje. Controle over je eigen lichaam. Zonder stiekem gejekker aan het bit, zonder een Thiedemann-teugel die het net even makkelijker maakt, zonder “ik geef hem een tik want hij neemt me in de maling.” Toets jezelf, haal alles uit jezelf, streef naar goed, beter, best. - Kennis vergroten.
Zelf zoveel mogelijk weten over gedrag, evolutie, biomechanica, voeding, zadels en optomingen is noodzakelijk om het welzijn van jouw paard te garanderen. Soms zie je door de bomen even het bos niet meer. Streef naar alles wat licht, makkelijk en vriendelijk is. Je paard leren kennen op basis van nature, nurture en nu zorgt ervoor dat je tijdig veranderingen opmerkt. Er zijn meerdere wegen naar Rome, en het is jouw verantwoordelijkheid om te onderzoeken wat er bij jou en je paard past. Blijf weg van shortcuts, doe niets wat niet goed voelt en blijf goed kijken naar wat jouw paard uitstraalt. Geniet
vooral van ontspanning en zachtheid. - Geen excuses verzinnen.
Omdat iets nou eenmaal gaat zoals het gaat. Omdat je paard nu eenmaal zo is. Omdat je instructeur zegt dat een Thiedemann teugel je even gaat helpen. Omdat een staleigenaar nu eenmaal zo het regime voert. Omdat een sperriem je paard verhindert zijn mond open te doen. Bevraag jezelf. Wees eerlijk naar jezelf, wees eerlijk naar je paard. Er is nooit een excuus om het welzijn van je paard te negeren voor een doel dat niet de zijne is. Als we altijd bereid zijn om in te leveren voor de lieve vrede, dan luisteren we niet echt naar onszelf. - Is het normaal?
Vraag jij je wel eens af waarom je vanaf een bepaalde klasse met sporen MOET rijden? Waarom je vanaf een bepaalde klasse met stang & trens MOET rijden? Dat je optomingen ziet in de topsport of draverijen die alle fantasie te boven gaan? Waarom je sterk zwetende paarden ziet met ogen op steeltjes? Dat de stangteugel 9 uit de 10 keer toch horizontaal in de mond ligt? Dat veel zaken geschaard worden onder momentopnamen? Dat er catalogi aan bitten, hulpteugels, sporen en zwepen zijn? Dat de startende kids standaard een zweepje bij zich hebben? Dat je op een broodmager manegepaard moet gaan zitten voor je eerste les?
Zo zijn er talloze vragen. De antwoorden op deze vragen zouden je zorgen moeten baren. Dit is wat het publiek namelijk ziet. En waarop het reageert. - Je kunt jouw olievlek creëren.
Door niet zomaar mee te gaan in de opinie van anderen (positief of negatief), maar jezelf kwetsbaar op te stellen en te laten zien dat je wilt ontwikkelen, groeien en je uiterste best doet om welzijn van je paard zoveel mogelijk te garanderen. Geen angst voor wat anderen vinden, maar vertrouwen op jou, je gevoel en logica. Je neemt je eigen verantwoordelijkheid en laat die van anderen bij anderen, zonder oordeel. Hierdoor beïnvloed en inspireer je in jouw directe omgeving andere paardenliefhebbers. Een ander die ziet dat jij open bent over jouw weg, soms ook worstelt, groeit, uitprobeert en eerlijk bent. Men kan niet meer om je heen. Je geeft het goede voorbeeld. - Stap in de hoeven van je paard.
Als jij nou jouw paard was, wat voor cijfer zou jij je baas dan geven? Kun je in de hoeven van je paard stappen en durf je na te denken of je voldoet? Kun je in zijn brein stappen en uitsluiten dat je hem pijn doet? Kun je je paard zien voor wie hij is en erken je zijn
basisbehoeften? Geef je hem alles wat hij nodig heeft vanuit paardse of menselijke overwegingen? Je hebt niet zomaar een paard. Je bepaalt hoe hij leeft. Binnen alle restricties, binnen jouw doelen, eisen, mogelijkheden en verwachtingen. Dit is een enorme verantwoordelijkheid. Daarin horen stress en pijn geen plek te hebben.
Je ziet nog steeds foto’s in de media van excessen. Blauwe tongen, ogen op steeltjes, overmatig zweten, pijngezichten, stress, tongen uit de mond, beschadigingen van sporen, te strakke neusriemen. Ik zeg wel eens gekscherend: als paarden net zoveel geluid konden maken als honden, zouden we onszelf nog wel eens achter de oren krabben.
We kunnen deze afschuwelijke toestanden afwijzen. Faliekant, als paardenliefhebbers met elkaar. Niet meer accepteren dat dit gebeurt. Niet goedpraten, niet meer roepen dat het een momentopname is. Juist VOOR onze sport. En onze energie stoppen in het juiste voorbeeld geven.
Doe je ook mee? Blijf je jezelf ook verwonderen, afvragen, informeren, reflecteren, verdiepen, verplaatsen en ontwikkelen?
Het hangt echt van ons af. Van de verbeter-de-wereld-begin-bij-jezelf-beweging.
Ik ben niet heiliger dan de rest. Net als anderen heb ik fouten gemaakt, mijn eigen doelen als prioriteit gezien en ooit een tik uitgedeeld. Helaas mag ik wel zeggen. Maar het gaat me niet meer gebeuren!
Ik luister voortaan goed, met mijn hart!
Liefs,
Monya